Rozdział drugi.

    Megan Reed leżała z policzkiem na podłodze wenge, niewidzącym wzrokiem patrząc na pustą ścianę wyłożoną przestarzałą tapetą z przeceny, naklejoną nierówno w kilku miejscach. Jej stosunkowo spokojne do niedawna życie, w jednej sekundzie rozpadło się na milion raniących kawałków. Było i jest ciężkie, to fakt. Dziesiątki nieprzespanych nocy po to, żeby mieć co zjeść kolejnego dnia. Bieganie od klubu do klubu, użeranie się z nachalnymi mężczyznami i wrednymi dziewczętami pod wpływem alkoholu, po to, żeby przez kolejny miesiąc mieć prąd i wodę. Miała zasiłek, jakieś pieniądze po rodzicach, w końcu przysługiwał jej cały spadek, ale wszystkie sprawy finansowe były bardziej skomplikowane niźli mogłoby się wydawać. Godziny spędzone w bezruchu, przed sztalugą z białym płótnem, nie wiedząc co namalować, żeby zarobić te – dla kogoś marne, ale dla niej jakże cenne – dziesięć dolarów. 

    Codzienność Megan nie była taka sama jak codzienność jej rówieśniczek. Niektóre z nich miały wszystko czego chciały. Inne prawie wszystko. Megan poza psem i malutkim mieszkankiem z kuchnią, sypialnią, łazienką jeden i pół na dwa i korytarzem wielkości dwóch większych płytek podłogowych, w zapuszczonej i omijanej szerokim łukiem przez ''porządne dzieci'' dzielnicy, nie miała nic. Ale przywykła do takiego stylu życia. Można by rzec, że było to najlepsze co ją spotkało po śmierci rodziców. Ustatkowała się emocjonalnie. Na ile to możliwe, na tyle ochłonęła po wszystkim co przeszła. Uspokoiła swój umysł, swą  poszarpaną duszę, pracowała nad sobą przez długie lata mieszkając pod jednym dachem z niezrównoważonym wujkiem. Nie potrafiła się przed nim obronić fizycznie, ale nadwyrężona do granic możliwości psychika, po pewnym czasie chłonęła każdy jej rozkaz jak wodę. Będąc w tak młodym wieku i mając za sobą taką przeszłość jak Megan, można popaść w dwie skrajności. Depresja jest oczywiście jedną z nich. Popadają w nią ludzie którzy nie mają siły, by wydobyć z siebie siłę. Drugą jest  motywacja by przetrwać za wszelką cenę. Nie ma ludzi słabych psychicznie. Są tylko tacy, którzy nie wierzą w możliwości swojego umysłu, wbijają sobie do głowy, że nic nie da się zrobić, lepiej się poddać, bo nic nigdy nie ulegnie zmianie. To najgorsze co człowiek może zrobić w swoim życiu - poddać się. 

Megan o tym wiedziała. Wiedziała, że musi przetrwać, nie może poddać się bez walki. Każdego dnia, w każdej godzinie powtarzała sobie, że to wszystko nie może trwać wiecznie, że wszystko co musi zrobić, to wyłączyć swoje uczucia, przestać czuć. Przestać po to, by kiedyś, w świetlanej przyszłości o której marzyła każdej nocy, zamykając swój umysł przed gwałtem na jej ciele - znów zacząć. Była pewna, że gdy nadejdzie odpowiedni moment, będzie o tym wiedziała.

Gdy uwolniła się dwa lata temu od wujka niektóre uczucia zaczęły wracać. Uśmiech od czasu do czasu gościł na jej twarzy, wypracowana obojętność w krytycznych sytuacjach ustępowała z czasem miejsce złości a nawet smutkowi.

Tego dnia, gdy przyszedł list od Jane, wszystkie bariery które tworzyła latami pękły w jednej chwili, jakby rozwścieczona rzeka uderzyła w tamę z spróchniałych gałęzi. To co dotarło do niej – że jej rzekomo zmarła przy porodzie siostra żyje, naprawdę żyje i przez cały czas jej cierpienia, wiedziała o tym w jakim jest stanie, jaką ma sytuację, a zamiast spieszyć jej z pomocą, ‘’rozświetlała tym faktem mrok w swoim życiu’’, było bardziej bolesne, niż noc podczas której Thomas Reed po raz pierwszy ją zgwałcił. Wszystko runęło w dół. Emocje jak woda wypłynęły na powierzchnię i wylały się potokiem z jej oczu. Znów była małą, niespełna dziesięcioletnią dziewczynką której rodzice umarli kilka miesięcy temu, a osoba którą uważała za swego rodzaju ratunek, okazała się potworem. Znów była sama, naga z poszarpanymi uczuciami porozrzucanymi wokół siebie. Znów nie potrafiła się pozbierać, po raz kolejny musiała spróbować się opamiętać i póki może, ratować się przed emocjonalną śmiercią. 

Z stanu prawie-hibernacji wyrwało ją uczucie ciepła i wilgoci na policzku. Otrząsnęła się gwałtownie i wsparła na rękach. Rozglądając się po pokoju, dostrzegła, że przez przykurzone szyby nie wpadają już pomarańczowo-czerwone promienie słońca, lecz białawy blask wschodzącego księżyca zawieszonego na bezchmurnym niebie. Otępiała obróciła głowę i obok siebie, na podłodze zobaczyła psa o złotej sierści i czarnymi jak węgiel uszami postawionymi pionowo i wpatrującego się w nią z przekrzywioną głową. Zobaczyła troskę w jego oczach, tak często ją widziała i tak dobrze znała ten wzrok. 

-Mickey? - odezwała się do niego słabym, zachrypniętym głosem

Zaszczekał radośnie i poruszył się w miejscu na dźwięk jej głosu. 

-Która godzina? - spytała, jakby liczyła, że jej odpowie

Podniosła się i podeszła do szafki nocnej zapalając lampkę i spoglądając na stojący obok zegarek. Wpół do dziesiątej. 

-O Boże...

Za jej plecami rozległ się dzwonek telefonu. Rzuciła się pospiesznie w jego stronę, żeby odebrać.

-Mike, przepraszam, już pędzę, ja...

-Wylatujesz Megan.

_______________________________________________

Rozdział krótszy niż poprzedni, nie wiem, czy mam je skracać, czy się rozpisywać, podobno wypracowań nikt nie chce czytać, ale jak pisząc, streścić się w 3 zdaniach? 
 bardzo chcę poznać wasze zdanie o historii Megan, uwagi, zastrzeżenia i wszystko wszystko wszystko co o niej myślicie, więc Czytasz? Skomentuj. :)